Het verhaal achter deze productie

Welkom bij mijn afstudeerproductie over de toekomst van uit de kast komen. Mijn naam is Fleur Nieuwenhuis en ik ben biseksueel. Eigenlijk heb ik er een hekel aan om dit zo expliciet te benoemen. Niet omdat ik mij schaam of er onzeker over ben, maar vooral omdat ik het niet zo belangrijk vind.

Van een kast was bij mij thuis geen sprake. Ik ben opgegroeid in een liefdevol gezin met een vader, een moeder en een broertje. Mijn ouders hebben altijd gezegd dat ik met iedereen thuis mag komen als die persoon mij maar gelukkig maakt. Ik zat op een artistieke school en hierdoor had ik een hele vrije omgeving. Ik kan niemand in mijn kringen bedenken die iets tegen homoseksualiteit heeft. Dit was voor mij normaal, maar achteraf zie ik pas wat voor privilege dit is.

​

Op mijn vijftiende zoende ik voor het eerst met een meisje. Eigenlijk wist ik toen al meteen dat dit meer was dan een probeersel. Toch heb ik dit aan niemand vertelt. Ik was jong, wist niet wat het betekende en vond het niet zo’n big deal. ‘We zien wel wat het is’, dacht ik bij mezelf. Zo ging ik een paar jaar door het leven. Mijn gevoel was geen geheim wat ik diep in een kast had weggestopt. Het was vooral een gevoel waar niemand naar vroeg, iedereen ging er vanuit dat ik ‘gewoon hetero’ was. Alles ging z’n gangetje totdat ik op mijn achttiende verliefd werd op een vrouw.
Het gevoel kwam veel te dichtbij en dat vond ik doodeng. Vooral omdat ik mijn ‘perfecte toekomst’ als een kaartenhuis in elkaar zag storten. “Nu zou ik nooit een normaal leven kunnen leiden”, dacht ik.

Door deze gedachte realiseerde ik me iets. Er is misschien nooit een kast geweest in mijn omgeving, maar wel in de samenleving waarin ik ben opgegroeid. Er was een onuitgesproken verwachting dat ik een man zou krijgen waarmee ik wil samenwonen en kinderen krijgen. Hij zou mij ten huwelijk vragen en dan verschijn ik aan het altaar in een prachtige prinsessenjurk waar ik zou zeggen, “ja ik wil”. Er is niets mis met dit plaatje, maar ik vind het vreemd dat dit het enige toekomstbeeld is wat ik in mijn jeugd heb gezien. Er zijn nog zo veel andere manieren om je toekomst in te vullen. Hoe kan het dat deze verwachtingen zo diep geworteld zitten in de samenleving? Waarom moeten niet-heteropersonen nog steeds uit de kast komen? Maar vooral, hoe ziet de toekomst van de kast er uit?